11 dagen na de 1ste behandeling

Ik ben inmiddels nu 11 dagen verder na de 1ste behandeling.
Bijna niet te bevatten hoe zenuwachtig ik 2 weken geleden was.
Zoveel vragen spookten er door mijn hoofd, Hoe zou het verlopen, hoe voelt het aan, hoe voel ik me erna, ben ik een beetje mobiel, heb ik veel pijn..........en nog zoveel meer.

2 weken geleden was het programma, "je zal het maar hebben" Laura heeft dezelfde aandoening als ik. Hierop was het één en ander te zien hoe zo'n behandeling verloopt. En hoe je met Lipoedeem door het leven gaat. Dit was voor mij meteen een mooie aanleiding om te weten hoe zo'n behandeling verloopt. Maar niets was minder waar, ik voelde me alleen maar zenuwachtiger worden. Heb die nacht ook slecht geslapen. Woensdag nog wat laatste dingetjes gedaan zodat alles klaar zou zijn voordat ik minder mobiel zou zijn. De laatste nacht redelijk geslapen, en toen was de dag aangebroken. Eigenlijk voelde ik me toen heel rustig. Eenmaal in het Ziekenhuis, voelde ik een beetje spanning opkomen, maar die was snel weer verdwenen nadat ik de dokter en de assistent had gezien. Ik mocht nog even in de wacht kamer wachten en kreeg een pilletje om rustig te worden. Tenslotte was de verdoving plaatselijk. Voordat ik naar binnen ging nog even een toilet bezoek, want de behandeling kon wel even duren.

Toen werd ik binnen geroepen. 2 artsen, 1 leerling en 1 verpleegkundige, allemaal aardige mensen. Er moesten nog een aantal dingen in orde gemaakt worden, en ik mocht alvast de onderkleding uit doen. Toen werden er nog foto's genomen voor de behandeling. Daarna werd er een mooie tekening op mijn linker boven been gemaakt, met diverse ovalen. Tenslotte kreeg ik allemaal kruisjes op m'n been. Dat was zodat hij wist waar de naalden voor de verdoving vloeistof in ging
Ik mocht op de tafel gaan liggen, gelukkig niet zo'n koud operatiebed. Maar lekker zacht met lakens!
Ik moest het toch een poosje uithouden op het bed.

Eerst werd mijn been ontsmet, toen kreeg ik verdovingprikjes zodat ik de grotere naalden niet zou voelen waar het verdovingsvloeistof mee ingebracht zou worden. Maar die kleine venijnige prikjes waren niet echt fijn. 2 dokters aan beide kanten gaven die prikjes. Later heb ik ze geteld, waren er een stuk of 30.
Toen werd mijn been helemaal ingepakt in de groene lakens. Apparaat werd in werking gesteld en toen kon het beginnen. Met 4 naalden tegelijk stukje voor stukje werd de vloeistof in m'n been gebracht.
Dat was een hele rare gewaarwording. Je voelt je been helemaal opzwellen. Leek wel een ballon.
Hoe meer vloeistof erin ging, hoe meer ik het ging voelen. Rondom mijn knie was het best gevoelig. Mijn boven been was gevuld met 2,5 liter verdovingsvloeistof.
De vloeistof had nu even tijd nodig om in te werken.

Na drie kwartier kon de liposuctie beginnen. Wat vond ik het spannend, ik was zo nieuwsgierig hoe het zou aan voelen. Een klein sneetje werd er aan de bovenkant van mijn been gemaakt, en toen kon de ultra dunne stofzuiger m'n been in en zijn werk doen.
Ik liet het allemaal maar over m'n heen komen. Vreemd zwaar gevoel gaf het met de trillingen. Want dat ding trilt. De doktoren hoorde ik zeggen, er komt een mooie kleur uit. Ik zeg tegen de verpleegkundige, een mooie kleur. Ze liet de slang zien waar het VET doorheen liep. Het was oker geel. Heel apart, maar ik vond het reuze interessant allemaal. Ik voelde er in het begin erg weinig van, alleen dat vreemde zware gevoel en de trillingen. De dokter deed het heel rustig en beheerst. Even later was het tijd om aan de onderkant van mijn boven been een sneetje te maken. Steeds werd er bij gehouden hoeveel vet er in de litermaat zat. Ik was daar natuurlijk ook heel benieuwd naar. Toen de dokter eenmaal een tijd bezig was, voelde ik het al een beetje beurs gaan worden. En rondom m'n knie voelde het soms ook niet zo prettig. Soms leek het alsof er scheermesjes door m'n been heen ging. Dat gaf ik dan aan, en dan deed hij rustig aan, of op een ander plekje. Maar na ongeveer een uur begin het toch best vervelend te aan te voelen. Toen vond dokter Wijne het ook wel mooi geweest, en was het tijd om te stoppen.
Iedereen keek meteen naar de litermaat, hoeveel vet zit erin....Totaal 1,9 liter is eruit gehaald.
Dat is toch best veel. De groene lakens werden van me afgehaald, en ik mocht voorzichtig komen staan. En ik keek meteen naar beneden over m'n been. Nou dat zag er heel vreemd uit. Aan de ene kant dacht ik, zoooo je ziet het nu al het verschil. Maar aan de andere kant dacht ik, jeetje lijken de Pyreneeën wel. Het zag er zo gebobbeld uit. Ik heb 3 uur op de tafel gelegen. Meteen werden er weer foto's gemaakt. En toen kwam het, ik moest de mega strakke broek. Gelukkig was ik wel al steunkousen gewend, maar daar heb ik nou niet bepaald goede ervaringen mee, dus daar zag ik best tegenop.
Met 2 artsen tegelijk werd de broek aangetrokken, best komisch gezicht, achteraf dan. Want dat deed best pijn. Ik kreeg een ziekenhuis broek aan, omdat ik de middag nog moest blijven in het ziekenhuis en er moest nog veel vocht uit komen. Ik moest ook zeker veel lopen in de gang van het ziekenhuis.

Aan het einde van de dag, nadat zijn spreekuur was afgelopen werd het verband verschoond en mocht ik naar huis. In de loop van de middag, voelde ik de verdoving uit werken en werd het allemaal behoorlijk beurs en pijnlijk. Verder voelde ik me goed. Ik was blij dat ik thuis was, want die dag in het ziekenhuis duurde wel heeeel lang. Van 08.30 tot 17.45u
In de avond werkte de verdoving steeds meer uit, en voelde het behoorlijk gevoelig.
Ik deed alles heel voorzichtig. Vooral met opstaan, lopen, naar de wc gaan. Heel rustig en voorzichtig. In de loop van de avond m'n bed maar is opgezocht. Ik kon alleen maar op m'n rug liggen. Die nacht heb ik niet geweldig geslapen, ik was wel heel moe, maar was bang dat ik zou draaien denk ik. Vrijdag ochtend was ik heel vroeg wakker. De dokter had verteld dat ik mocht douchen, dat had ik niet verwacht, maar was daar reuze blij mee. Dus was blij dat het licht was (06.30u) Ik wist niet hoe snel ik in de douche kon. Ohhh wat was dat heerlijk zeg. Het verschil was al best goed te zien. Maar ik was best wel blauw, en wat voelde het beurs....
 In de ochtend heb ik nog wat geslapen, want ik was toch behoorlijk moe. In de middag ging ik terug gaan naar het ziekenhuis voor controle.
Maar al met al kan ik zeggen, ook al na 1 dag, dat het me is meegevallen.
Ook na 11 / 12 dagen kan ik zeggen dat het me allemaal is meegevallen.
Ik ben nog heel voorzichtig, op m'n knieën zitten, of even gaan hurken, zwaar tillen, fietsen........dat doe ik nog even niet. Maar wandelen, de trap op en af gaat me nu best goed af.
Op het moment zit er nog vocht in mijn been, en daarom moet ik met wandelen in beweging blijven.

Het is nu uit kijken naar de volgende behandeling. Deze ga ik nu met een gerust hart tegemoet, Maar spannend blijft het altijd....